वेरूळ लेणी
शाळा सुटली पाटी फुटली
अणि बालमैत्रिणींची संगतही सुटली. मनाच्या गुफेमधे मात्र ह्या बालमैत्रिणी वेरूळ लेण्यांप्रमाणे
स्वतंत्र अस्तित्त्व टिकवून होत्या. मी साठीला टेकले तरी त्या मात्र दोन वेण्या वरती बांधणार्या
स्कर्टमधल्या मुली म्हणूनच त्या वेरुळ लेण्यातील मूर्तींप्रमाणे वर्षानुवर्षे, दशकानुदशके जशाच्या
तशाच होत्या. पुस्तकात प्रेस करून ठेवलेल्या फुलासारख्या! किंवा मोरपिसासारख्या! ---- रंग
जराही फिका न झालेल्या--- आणि अचानक---- फेसबुक, फोन व्हॉटसॅप सगळ्यांनी
करिष्माच केला.
( वृत्त -
भुजंगप्रयात )
कधी थांबला काळ हा ऐलतीरी
मुली खेळणाऱ्याच शाळेतल्याची
मनीच्याच लेण्यातल्या स्तब्धमूर्ती
मनी राहिल्या कोरलेल्या तशाची
कुणी हासते बालिका खेळणारी
कुणी वाचते पुस्तके अर्थगर्भी
सभाधीट ही,ती कलाकार कोणी
सराईत ही घालते लंगडीसी
मुली खेळणाऱ्या, मुली नाचणाऱ्या
मुली बोलणाऱ्या , मुली भांडणाऱ्या
मुली हासणाऱ्या, उड्या मारणाऱ्या
डबा वाटणाऱ्या , सख्या गोड साऱ्या
जणू खेळता खेळता स्तब्ध झाल्या
जशाच्या तशा थांबल्या गूढरीत्या
कसा वाजता वाजता चित्र झाला
अहो नाद घंटेतुनी बोलणारा
जलाच्या सवे ती नदी वाहणारी
जशीच्या तशी थांबली स्तब्ध झाली
सुवासासवे वाहणाराच वारा
मधे थांबला काळरूपीच पारा
जसेच्या तसे ते तिथे ऐलतीरा
इथे एकटी मी निघाले प्रवासा
किती मास वर्षे प्रवासात गेली
जरा वेग मंदावला येचि ‘साठी’
मनीच्या गुहेमाजि डोकावताची
दिसू लागली स्पष्ट वेरूळलेणी
परी जाहले वेगळे आज काही
उठे शिल्प स्वप्नातले ते हसोनी
कशी सर्व मूर्तींस त्या
जाग आली
पुन्हा धावती परकर्या सर्व पोरी
मला लागल्या बोलवू लौकरी ये
म्हणे साइसुट्यो पुन्हा खेळु तू ये
मला भेटण्या त्या घरी सर्व आल्या
प्रपातासमा काळ घेई उड्या हा
नव्याने जुना काळ वाहे खळाळा
जुने चित्र घेई नवे रूप आता
……………….......................
लेखणी अरुंधतीची-
No comments:
Post a Comment