सांब सदाशिव
स्वेदगंगा वाहते नित । कष्टणार्या
देहांवरी
मंथिता संसार सागर । कालकूटचि आले करी।।
प्राशितो जहाल जहरही । परि न देतो कोणासही
ठेवितो रोधून कंठी । न ये
मुखी न जाई उरी
।।
प्रतिपदेची कोर इवली । आशारुपी धरली
शिरी
ती उतारा ह्या विषाला । सान असली तरिही खरी ।।
जन-जिभांचे हे विखारी । सर्प रुळती
अंगावरी
चिता जाळुन कामनांची । भस्म
लावी अंगावरी।।
जनापवाद यज्ञामधे । जळुन
जन्मे राखेतुनी
उमारूप मनिची उमेद
। ती शिवाची अर्धांगिनी
बोचताती थंड नजरा । प्रेम
करुणा जिथ गोठली
कैलास निर्दय पाहुनी ।
बसे निर्मम हा त्यावरी
।।
समाज-नंदि माजताचि । स्वार होई
त्याच्यावरी
घालून त्या घट्ट वेसण । हा आणितो वठणीवरी।।
संहारुनी जाचक रुढी । रुंडमाळा मिरवी
उरी
कालद्रष्टा दूरदर्शी । नेत्र
तिसरा भाळावरी ।।
कातडे ओढून नयनी । दृष्टिआड अन्याय
जनी
डोळ्यांस करुनी नागवे । तेचि चर्मांबर
पांघरी ।।
त्रिशूळ धरुन हाती कसा । हा स्वस्थ
चित्तचि बैसला
नेत्र अर्धोन्मीलित ह्याचे । का आत्मचिंतन
जनहिता।।
शब्द जो उमटे मुखातुन । डंकार तोची
डमरुचा
जागवी खडबडुनी पुन्हा । समाज स्वस्थ जो झोपला।।
त्रिनेत्र तोचि विस्फारिता । माजे हलकल्लोळ महा
त्राहि त्राहि दुष्ट म्हणती । सांब सदाशिवचि जागला ।।
क्रोध याचा तो भयंकर । गर्भगळितचि सारे
जगी
होत निप्पातचि खलांचा । ऐसेचि तांडव
भयसुरी।।
जाहला मग शांत शिव तो । नेत्र मिटुनी पद्मासनी
भरुन उरे सांब सदाशिव । घोष सार्या हृदयातुनी ।।
----------------
No comments:
Post a Comment