समुद्र आणि ढग /
एकदा अशीच मी। सागरातटी उभी
श्वास रोधुनी बघे। झुंज ती भयंकरी
काळ मेघ दाटले। झुंडिने नभांगणी
जणु गजेंद्र ठाकले। प्राशुनीच वारुणी
दुंदुभीच वाजती । धाड ताड अंबरी
धावले पिसाट हे । गर्जुनी भयंकरी
मेघ, अग्नि, दामिनी । वायुच्या उभे रथी
उन्मळून
टाकिले । सघन हे तरू किती
किरण-सैन्य सर्व हे ।
रोखुनी अधांतरी
‘थांब भास्करा ’! असे । गर्जुनीच सांगती
ग्रस्त जो
क्षयामुळे । झाकुनी मुखास तो
चंद्र ही
लपे कुठे । चांदण्यां सवेच तो
नीर-तीर सोडता । धीर
जलधिच्या उरी
झेलुनि
प्रहार ते । विद्ध होय अंबुधी
रक्त रंगि
नाहला । नील-रंग सौंगडी
छेडिता तया
जरा । खवळला महारथी
शंख फुंकिता
रणी । व्योमही थरारले
गर्जला
भयंकरी । रोम रोम ते उभे
तरंग सैन्य
संगति । घेउनीच संगरी
धडकला तटी
तटी । धडाडधाड सिंधुही
फेन धवल
करकरा । दात रगडिले महा
लाललाल
वीचीहि । कालिच्या जिभा जशा
घास घ्यावया
अधीर । धावती कशा पहा
नागराज
सळसळे । काढुनी फणा जसा
पाहुनीच
ऊग्र ते। रूप काळभैरवी
मेघ कोसळे
रणी । बिथरलेच सैन्यही
थेंब थेंब
चाटुनी । घेतसे महोदधी
काळ मेघ ना
उरे । औषधास एकही
शांत तृप्त
होउनी । सुस्त पसरती तटी
खेळती तरंग
हे । धरेस घालुनी मिठी
--------------------------------
No comments:
Post a Comment