पारावरचा
देव काळा
तेव्हा देवाचं इतकं स्तोम माजलं नव्हतं.
तिरुपती, शिर्डी, शनीशिंगणापूर, दगडूशेट, लालबागचा राजा, उद्यान गणेश अशी
महाप्रस्थही नव्हती शनीशिंगणापूरसारखे देवही पारावर सहज जाता जाता भेटायचे. अशा
अनेक पारावरच्या देवांना जाता जाता रस्त्यावरच चप्पल काढून लोक मनोभावे हात जोडून
जायचे. कुणी स्कुटरचा वेग कमी करत पै पैसा खालून वरच्या दिशेला हलकेच उडवताना तो देवाला लागणार नाही पण त्याच्या
पुढ्यात पडेल असा नेम धरून उडवत. एखादी माउली चतकर भांड पाणी घालून गंधफूल लावून पूजा करून
पारावरच्या मारुतीच्या ओठांवर गुळ आणि फुटाणे चिकटवून जाई. तर खाली वाट बघणारी
बकरी पूजा करणारी माउली पारावरून उतरताच हनुमंताच्या खांद्यावर पुढचे पाय ठेऊन त्याचं
मुख आपल्या जिभेने चाटून चाटून स्वच्छ करे.
पण
आता कोणालाच देवइतका सहजासहजी भेटत नाही. ----- आणि म्हणूनच ----
पारावरचा देव काळा
मला कसा आपला वाटतो
सारख्याच प्रेमानी
तो
सगळ्यांनाच भेटतो
कोणी तरी माय त्याच्या
ओठी गुळ भरवून जाते
त्याच्या ओठीचा आपल्या
पोटी
बकरी खुशाल करुन जाते
जाता येता सहज सुंदर
देवाची ती भेट होते
चांगलं जीवन जगण्याची
पुन्हा एकदा उमेद मिळते
पारवरचा देव काळा
पाण्यानेही ओलावतो
स्नेहाने तो सुखावतो
रणरणत्या उन्हातही तो तेवढाच शांत असतो
हिरव्या पानातून
ठिबकलेला
अस्ताव्यस्त पांढरा
ओघळ
तो गंध म्हणून
मिरवितो
‘‘समत्वं सुखदुःखेषु’’ सर्वांनाच दाखवून देतो
कोणी दुःखी कष्टी जीव
त्याच्या पारावर विसावतो
पुढयातल्या तांदुळांवर
चिमण्यांचा थवा नाचतो
`माऊली' ही साद ऐकता
तो सहज बाहू पसरतो
एका विटेच्या
तुकड्यावर
अठ्ठावीस युगे उभा
राहतो
पण आता युग बदललय-------
डोक्यावरचं हिरवं छत्र
देवांनीही गमावलय
पारावरच गुंडाळून
आसन,
साम्राज्य नव उभारलय
चवली पावली अधेलीला
तो ही आता कंटाळलाय
भेटीसाठी त्याच्या
आता
हजाराचं तिकीट लागलय
नटून थटून तो आता
परदानशीन बसतो
तिकीटवाल्या लेकरांनाच
सर्वात आधी भेटतो
डोळे टक्क उघडे
आणि म्हणे तो झोपतो
स्टँपिड मधेच भक्तांना
मोक्षही प्रदान
करतो
गाभार्‍यात त्याच्या आता
असतो अंधार कुट्ट काळा
उजेडात चमकतात
फक्त
हिरे मोती माळा
नाही माऊलीचा
स्पर्श
ना आशीर्वाद
भाळा
दुरूनच जातो मी
घ्यावा राम राम देवा!
------------------------------
लेखणीअरुंधतीची-
No comments:
Post a Comment