सप्तपर्णी
काही झाडं जात्याच चिवट, दडस, मजबूत असतात. खोडकिडा, पोरकिडा,
बोंडआळी, उंटआळी, करपा, तांबेरा असे कुठलेही रोग त्यांच्या वाट्यास जात नाहीत. ही झाडं
मात्र त्यांच्या आगाऊपणामुळे दुसर्या कुठच्या झाडाला आपल्या वार्याला उभं करत नाहीत.
सहाजिकच ही झाडं भारतीय असण्यापेक्षा परदेशी असण्याचा कल जास्त दिसून येतो. शतकं संपली
पण ऑस्ट्रेलियातून आलेलं काँग्रेस गवत असो, वा निलगिरी, सुबाभुळ, ग्लिरीसिडिया/उंदिरमारी
वा इतर तत्सम झाडं असोत. वा चिनी बनाटीचं सप्तपर्णी असो.
परदेशी लोकांनी ज्याप्रमाणे भारतीयांवर अनन्वित
अत्याचार करून त्यांना मारले त्याप्रमाणे ही झाडंही आपल्या भारतीय झाडांना नामशेष करत आहेत. ही झाडं
वाढतांना मातीतील सर्व पोषकतत्त्वे भसाभसा घेऊन भली भक्कम वाढतात. सप्तपर्णीचा उल्लेख
सैतानाचं झाड असा केलेला आढळतो तरी हे झाड वनविभाग वा सर्व महापालिकांचं फार लाडकं
झाड आहे.
सप्तपर्णी
(वृत्त – भुजंगप्रयात)
जरा ओसरे ती हवा पावसाळी
जरा वाहु लागेच वारा हिवाळी
अशा दो ऋतुंच्या सदा संधिकाळी
फुले सप्तपर्णी पहा सांजवेळी
उठे वृक्ष निद्रिस्त जैसा उठावा
शरीरामधूनीच सैतान तैसा
लपेटून घेई तनू ती स्वतःची
हर्या-गाभुळ्या पुष्पगुच्छांमधे ती
पराकोटिचा तो सुटे गंध त्याचा
नको होतसे उग्र तो दर्प नाका
सुरू होय डोकेदुखी ती अवेळी
उमासेच येती जना सांजवेळी
बहू शिंकुनी लोक हैराण होती
तरी गल्लि दिल्लीत सर्वत्र जाणी
असो पालिका वा वनोद्यान खाते
विभागांस सार्या रुचे सप्तपर्णी
विषारी असे चीक त्याचा म्हणोनी
न लागे किडा, खात ना त्यास प्राणी
जरी काळजी घेतली ना तयाची
तरी पाय रोवून खंबीर राही
नसे खर्च खात्यांस त्याचा जराही
न कापे तरूला कुणी इंधनासी
म्हणोनी पथांना सदा भूषवी हा
चिनीवृक्ष दीर्घायुषी सप्तपर्णी
---------------------------------
#लेखणीअरुंधतीची-
No comments:
Post a Comment