माझा आज्ञाधारक गोड मुलगा
माझा आज्ञाधारक गोड मुलगा
माझ्या समोर घुश्यात उभा होता
ताड माड वाढला तरी
गाभ्यात केळी सारखा कोवळा होता
मऊ मखमलीचा ओठावर
अम्मल अम्मळ वाढला होता
मृदु मुलायम गालांवरती
रंग सावळा चढला होता
फुणफुणत होता तणतणत होता
जाब मला विचारत होता
शब्द प्रयोग जमला तरी
अर्थ त्याला उमगला नव्हता
``सारख तुमचच ऐकायच
मला नाही जमायचं
सदान् कदा उपदेश
मला नाही चालायचं
माझ्या हिताची चिंता
तुम्ही आता बास करा
मोकळेपणी मला आता
आयुष्य माझे जगु द्या”
भाल्यासारखा शब्द त्याचा
चिरत होता रुतत होता
तरीही--
आठवणींना शोधत सांधत
भूतकाळात नेत होता
आठवणींच्या त्याच ओघात
मन पोचलं इतिहासात
वर्तमानातील हेच नाट्य
अनुभवलं मी भूतकाळात
आठवलं मला माझं `ते'
पहिलं उद्धट उत्तर
आई होती थरथरत
आणि बाबा होते गुरगुरत
तोच - -
काठीनी तोल साधत
सुरकुत्यांमधून निरखत
प्रसंगाला नीट सावरत
आजी म्हणाली हसत हसत,
``बिंदल्या मनगट्या वाळे
काळजी कौतुकानी घातले
आता अम्मळ अव्वळ झाले
बाळाला रुतु लागले --
सोनारानी कापण्या आधी
हळुवार घ्या काढून
त्याला जरा मोकळं वाटेल ! ''
सारा इतिहास आठवून
मी हासलो खळाळून
पोर गेला बावरून
चालणार नव्हतं आता मला
जराही हार मानून!
विचार करून क्षणभर
थोपटलं त्याला पाठीवर
-
-आत्तापर्यंत जो हात
होता त्याच्या पाठीवर
किंचित उचलला आणखी वर
आणि - -
ठेवला त्याच्या खांद्यावर!
------------------------------------------------
#लेखणीअरुंधतीची -
No comments:
Post a Comment