माझा गाव
लग्नात लाह्या मागे उधळत पुढे पुढे जायचा विधी आटोपला. लाह्या मागे टाकतांना ``मागे
पाहू नकोस हं !’’ सासरकडच्या कोणी तरी पोक्त
बाई बोलल्या. माहेर
आणि त्या सोबत आपला गाव सुटल्याची जाणीव झाली.
आणि मग देशभर भटकंती सुरू झाली.
पोटासाठी
भटकत किती दूर देशी फिरेन,
मी
राजाच्या सदनी अथवा घोर रानी फिरेन'
असं कवितेच्या ओळींचा हात धरून फिरता फिरता गाव मागे पडला. धावपळीत भेटी झाल्या तरी गावाला परत निरखून पहायला मधे वीस वर्षे गेली. वीस
वर्षांनंतर आपला(?) तोच गाव पाहतांना मी बघतच राहिले –
मी गाव सोडिला माझा
त्या लोटली वर्षे वीस
परतून पाहता
त्यासी
फिरले जादूचे का पीस ।।
बदलले गाव ते सारे
ते अबलख रुपडे न्यारे
मी चकित विस्मये झाले
अन बघत राहिले सारे ।।
उलगडला मनीचा गाव
ठेवला पुढ्यात
गावाच्या
लवभर ना जुळल्या खुणा
-- परी
तेच अक्षांश
रेखांश ।।
इतिहासाचे साक्षी वाडे
इतिहासात जमा झाले
स्वप्नांना जे ना सुचले
ते प्रत्यक्षी अवतरले।
अंगणांच्या घालून घड्या
मिरवतीच त्यावर माड्या
छाटून तरु गर्द पिसारे
पळताती त्यावर गाड्या।
ही घरेच घरे उगवली
झाकल्या हरित टेकड्या
हरवल्याच वाटा सार्या
अन ! हिरवळींच्या पायघड्या।
भुइसपाट डोंगर झाले
उभ्या जाहिरातींच्या गुढ्या
कशी अनोळखी मी उभी
दुनियेत नव्या बेगड्या।
हा कसला उरुस उसळला
- जणु कावळ्यांची भरली शाळा
वेगाने किति देहचि पळती
परि आत्माच तो हरवला।
मी टिपून डोळे माझे
मम मनास बोलले वेड्या
का उदास होसी असा ?
बदलले मी ही ना रे गड्या।
बदलाच्या लाटेवरती
जग झाले स्वारचि सारे
गतकाळास धरू जाता
हो फरपट एक खरी रे।
मग ती नवी स्वप्न नगरी
मी फिरले जरा जराशी
हृदि तुलना जरा न केली
तिचि मनातल्या गावाशी।
घेउन निरोप गावाचा
मी चालले दूर देशी
मी गाव पाहिला नवा
ही मनात न्यारी खुशी!
------------------------------------------
#लेखणीअरुंधतीची –
No comments:
Post a Comment