अनवट वाट
(वृत्त – वसंततिलका)
रानातुनी विहरता मनमुक्त पायी
घालीत शीळचि सुखे तरु वल्लरींसी
पक्षीगणांस अनुवादत चालताची
ती रान वाट मजला हळु साद घाली
पानातुनी कवडसे पडती रवीचे
वाटे सुरम्य वन सोनसळीच हासे
छाया प्रकाश करती नित नृत्य रानी
रानी निसर्ग बरसात करे सुखाची
पानेच ही तपकिरी अति शुष्क सारी
सर्वत्र की विखुरली हलके मृदाङ्की
मातीस स्पर्श करता मम पावलाने
ती वाजती कुरुकरू गळलीच पाने
स्वच्छंद चाल मम ही मन स्वैर धावे
अन्—
ध्यानीमनीहि नसता पथ दोन झाले
फाटा अचानक कसा फुटलाच रानी
अज्ञात गूढ पथ दो न कळे दिशाही
ओठात शीळ विरली गति पाउलांची
थांबे अचानक पुढे पथ दो बघोनी
स्वच्छंद चित्त निरखे पथ गूढ दोन्ही
सारेचि तर्क करुनी, अनुमान बांधी
होताच एक पथ तो बहु चाललेला
चालून रुंद तृणहीनचि जाहलेला
होता अरुंद हिरवा दुसरा जरासा
वेली तरूत बुडला न कळे कसा हा
मी कोणता अनुसरू पथ ना कळेची
पाहून निश्चय मनी परि जाहलाची
मी घेतला पथ दुजा सहसा न कोणी
घेई भये; म्हणति दुस्तर ज्या पथासी
नाही पुढेच कुणि ना मदतीस पाठी
मी एकली अनुसरे घनदाट रानी
तो मार्ग दुर्गम अतीव असे तरीही
झुंझून मार्ग बनवीतचि चालले मी
मागे न मी परतुनी कधि पाहिले ते
पस्तावले न हृदयी मम निर्णयाने
तो साहसी पथ क्रमूनचि धन्य झाले
मी वेगळीच जगि ह्या मजला कळाले ----- ।। 8
--------------------------
लेखणी अरुंधतीची –
The Road Not Taken
BY ROBERT FROST
Two roads diverged in a
yellow wood,
And sorry I could not
travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far
as I could
To where it bent in the
undergrowth;
Then took the other, as
just as fair,
And having perhaps the
better claim,
Because it was grassy and
wanted wear;
Though as for that the
passing there
Had worn them really about
the same,
And both that morning
equally lay
In leaves no step had
trodden black.
Oh, I kept the first for
another day!
Yet knowing how way leads
on to way,
I doubted if I should ever
come back.
I shall be telling this
with a sigh
Somewhere ages and ages
hence:
Two roads diverged in a
wood, and I—
I took the one less travelled
by,
And that has made all the
difference.
.
